Δύο αρχαϊκοί κούροι (2 μ. / 6,5 πόδια) υπερβαίνοντες φυσικού μεγέθους φυλάσσονται στο Μουσείο των Δελφών και χρονολογούνται περί τα 580 π.Χ.. Τα ονόματά τους (Κλεόβης και Bίτων) είναι γραμμένα στη βάση τους, και ο γλύπτης τους αναγράφεται ως Πολυμίδης του Άργους: τέτοιες επιγραφές είναι σπάνιες για την πρώιμη αυτή χρονολογία. Πρόκειται για ιδεώδεις αναπαραστάσεις δύναμης και ανδρισμού στο Πελοποννησιακό πρότυπο.
Ο μύθος του Κλεόβη και του Βίτωνος παραδίδεται στον Ηρόδοτο, 1.31. Οι δύο υιοί μεταβίβαζαν την ιέρεια μητέρα τους με κάρο αντί για τα βόδια. Διέσχισαν τη διαδρομή από το Άργος μέχρι το Αργειακό Ηραίον, περίπου 45 στάδια.
Κατά την άφιξή τους στο Ηραίο σωριάζονται και η μητέρα τους εκλιπαρεί την Ήρα να πεθάνουν στον ύπνο τους - ο ευχερέστερος τρόπος θανάτου για τους θνητούς. Ο Ηρόδοτος αφηγείται αυτή την ιστορία ως μέρος της απάντησης του Σόλωνα στο ερώτημα του Κροίσου για το ποιος ήταν ο πιο ευτυχής μεταξύ των ανθρώπων.
μετὰ ταύτην δὲ τὴν εὐχὴν ὡς ἔθυσάν τε καὶ εὐωχήθησαν, κατακοιμηθέντες ἐν αὐτῷ τῷ ἱρῷ οἱ νεηνίαι οὐκέτι ἀνέστησαν ἀλλ᾽ ἐν τέλεϊ τούτῳ ἔσχοντο. Ἀργεῖοι δὲ σφέων εἰκόνας ποιησάμενοι ἀνέθεσαν ἐς Δελφοὺς ὡς ἀριστῶν γενομένων.
Ηρόδοτος, 1.31.5
(το πλήρες εδάφιο σε Αγγλική μετάφραση και στο πρωτότυπο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ενδεχομένως να υπάρχει κάποια δόση αληθείας στις ιστορίες του Ηροδότου...
