Η Μέμφιδα ήταν μια από τις παλαιότερες και σημαντικότερες πόλεις της αρχαίας Αιγύπτου, που βρισκόταν στην είσοδο της κοιλάδας του ποταμού Νείλου κοντά στο οροπέδιο της Γκίζας. Υπήρξε πρωτεύουσα της αρχαίας Αιγύπτου και σημαντικό θρησκευτικό κέντρο λατρείας.
Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Hiku-Ptah (επίσης Hut-Ka-Ptah) αλλά αργότερα έγινε γνωστή ως Inbu-Hedj που σημαίνει "Λευκά Τείχη" επειδή ήταν χτισμένη από λασπότουβλα και στη συνέχεια βαμμένη λευκή. Κατά την εποχή του Αρχαίου Βασιλείου (περ. 2613-2181 π.Χ.) ήταν γνωστή ως Men-nefer ("η διαρκής και όμορφη"), το οποίο μεταφράστηκε από τους Έλληνες σε "Μέμφις". Υποτίθεται ότι ιδρύθηκε από τον βασιλιά Μένες (περίπου 3150 π.Χ.), ο οποίος ένωσε τις δύο χώρες της Αιγύπτου σε μια ενιαία χώρα. Οι βασιλείς της Πρώιμης Δυναστικής Περιόδου στην Αίγυπτο (περ. 3150-2613 π.Χ.) και του Αρχαίου Βασιλείου (περ. 2613-2181 π.Χ.) κυβέρνησαν από τη Μέμφιδα, και ακόμη και όταν δεν ήταν πρωτεύουσα, παρέμεινε σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο.
Η πόλη κατέχει εξέχουσα θέση σε όλη την ιστορία της Αιγύπτου από τις πρώτες καταγραφές της δυναστικής εποχής έως την Πτολεμαϊκή Δυναστεία (323-30 π.Χ.), αλλά αναμφίβολα υπήρχε νωρίτερα στην Προδυναστική Περίοδο της Αιγύπτου (περ. 6000-3150 π.Χ.). Η θέση της πόλης στην είσοδο της κοιλάδας του ποταμού Νείλου θα την καθιστούσε ένα φυσικό μέρος για έναν πρώιμο οικισμό. Από τους πρώτους χρόνους μέχρι το τέλος της αρχαίας αιγυπτιακής ιστορίας κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, η Μέμφιδα έπαιζε ρόλο στη ζωή των ανθρώπων.
Οι βασιλείς κυβερνούσαν εκεί, το εμπόριο γινόταν στις αγορές, οι μεγάλοι θρησκευτικοί ναοί προσέλκυαν προσκυνητές και τουρίστες και μερικοί από τους πιο διάσημους βασιλείς της χώρας κατασκεύασαν τα μεγάλα μνημεία τους στην πόλη ή κοντά σε αυτήν. Ο Μέγας Αλέξανδρος στέφθηκε φαραώ στη Μέμφιδα και η Στήλη της Ροζέττας, η οποία ξεκλείδωσε το μυστικό των αιγυπτιακών ιερογλυφικών, εκδόθηκε αρχικά από αυτή την πόλη.
Μετά την προσάρτηση της Αιγύπτου από τους Ρωμαίους, η Μέμφιδα άρχισε να παρακμάζει. Αυτό επιταχύνθηκε από την άνοδο του χριστιανισμού τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν οι άνθρωποι σταμάτησαν να επισκέπτονται τους παλιούς ναούς και τα ιερά των αιγυπτιακών θεών. Μέχρι τον 7ο αιώνα μ.Χ., μετά την αραβική εισβολή, η Μέμφιδα ήταν ένα ερείπιο, τα κτίρια του οποίου συλλέγονταν για πέτρα για τη θεμελίωση του Καΐρου και για άλλα έργα.
Όνομα & Σημασία
Ο ιστορικός του 3ου αιώνα π.Χ. Μανέθων ισχυρίζεται ότι ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου, Μένες, έχτισε την πόλη μετά την ενοποίηση της Αιγύπτου. Εκείνη την εποχή η πόλη ήταν γνωστή ως Hiku-Ptah ή Hut-Ka-Ptah που σημαίνει "Μέγαρο της ψυχής του Πτα". Ο Πτα ήταν πιθανότατα ένας πρώιμος θεός γονιμότητας κατά την Προδυναστική Περίοδο, αλλά αναβαθμίστηκε στη θέση του "Άρχοντα της Αλήθειας" και του "Δημιουργού του Κόσμου" από την αρχή της Πρώιμης Δυναστικής Περιόδου. Ήταν ο προστάτης θεός της περιοχής γύρω από τη Μέμφιδα και έγινε η θεότητα προστάτης της πόλης αφού χτίστηκε προς τιμήν του.
Άλλες επιγραφές αποδίδουν την οικοδόμηση της Μέμφιδας στον διάδοχο του Μένες, τον Χορ-Αχα, ο οποίος λέγεται ότι επισκέφθηκε την περιοχή, όχι την πόλη, και τη θαύμασε τόσο πολύ που άλλαξε την πορεία του Νείλου για να δημιουργήσει μια ευρεία πεδιάδα για την οικοδόμηση της. Ο Χορ-Αχα έχει ταυτιστεί με τον Μένες λόγω διαφόρων επιγραφών, αλλά ο "Μένες" φαίνεται ότι ήταν τίτλος που σήμαινε "αυτός που αντέχει", ένα όχι προσωπικό όνομα, το οποίο μπορεί επίσης να είχε δοθεί από τον πρώτο βασιλιά. Ο αρχικός οικοδόμος της πόλης ήταν πιθανότατα ο Νάρμερ, ο βασιλιάς που ενοποίησε την Αίγυπτο, ο οποίος ήταν γνωστός ως Μένες. Ο θρύλος της επίσκεψης του Χορ-Αχά και της εκτροπής του ποταμού είναι πιθανότατα μια εκδοχή μιας παλαιότερης ιστορίας που διηγείται ο Μένες (Νάρμερ), γύρω από τον οποίο θα αναπτύσσονταν πολλοί θαυματουργοί θρύλοι.
Το πρώιμο όνομα της πόλης Hut-Ka-Ptah έδωσε στην Αίγυπτο το ελληνικό όνομα της χώρας. Οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν τη χώρα τους Κεμέτ , που σημαίνει "μαύρη γη", λόγω του πλούσιου, σκούρου εδάφους. Το όνομα Hut-Ka-Ptah μεταφράστηκε από τους Έλληνες ως "Αίγυπτος". Το γεγονός ότι οι Έλληνες ονόμασαν τη χώρα με το όνομα της πόλης είναι απόδειξη της δύναμης και της φήμης της πρώιμης Μέμφιδας.
Πρώιμη Ιστορία
Κατά την Πρώιμη Δυναστική Περίοδο, η πόλη αναφερόταν ως Inbu-Hedj ("Λευκά Τείχη") επειδή οι τοίχοι από τούβλα από λάσπη ήταν βαμμένοι λευκοί και λέγεται ότι έλαμπαν στον ήλιο από χιλιόμετρα μακριά. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι το πραγματικό όνομα της πόλης άλλαξε. Αυτό το νέο επίθετο για την πόλη προέκυψε πιθανότατα στις αρχές της Τρίτης Δυναστείας της Αιγύπτου (περ. 2670- 2613 π.Χ.), όταν ο Ζοσέρ ήρθε στην εξουσία. Πριν από αυτό, οι βασιλείς θάβονταν στην Άβυδο, αλλά προς το τέλος της Δεύτερης Δυναστείας της Αιγύπτου (περ. 2890-κ.2670 π.Χ.) θάβονταν προς τη Μέμφιδα, κοντά στη Γκίζα.
Ο Ζοσέρ λέγεται ότι αναβάθμισε το κύρος της πόλης κάνοντάς την πρωτεύουσά του, αλλά ήταν, ήδη πριν από τη βασιλεία του, η έδρα της εξουσίας στην Αίγυπτο. Είναι πιθανότερο ότι αύξησε το κύρος της πόλης επιλέγοντας μια κοντινή τοποθεσία, τη Σακκάρα, για το νεκροταφείο και τον πυραμιδοειδή τάφο του. Τα λευκά τείχη της πόλης θα αντανακλούσαν το κύρος του βασιλιά αυτού και θα τραβούσαν τα βλέμματα στην αιώνια κατοικία του που βρισκόταν κοντά.
Η αιγυπτιολόγος Kathryn A. Bard γράφει: "Το νεκροταφείο της Βόρειας Σακκάρα βρίσκεται σε μια εξέχουσα ασβεστολιθική κορυφογραμμή που δεσπόζει στην κοιλάδα και η παρουσία μεγάλων, περίτεχνα καμωμένων υπερκατασκευών θα αποτελούσε πολύ εντυπωσιακό σύμβολο κύρους" (Shaw, 72). Τα τείχη της πόλης μπορεί να ήταν βαμμένα λευκά για να αντανακλούν περαιτέρω αυτό το κύρος. Σύμφωνα με τον αιγυπτιολόγο Toby Wilkinson, δεν ήταν τα τείχη της πόλης αλλά εκείνα του κεντρικού ανακτόρου, των οποίων οι τοίχοι βάφτηκαν λευκοί και έδωσαν στην πόλη το επίθετό της. Ο Wilkinson γράφει:
Με το ασβεστωμένο εξωτερικό του, αυτό το κτίριο που είναι γνωστό ως Λευκό Τείχος πρέπει να ήταν ένα εκθαμβωτικό θέαμα, συγκρίσιμο σε συμβολισμό με τον Λευκό Οίκο μιας σύγχρονης υπερδύναμης. Άλλα βασιλικά κτίρια σε όλη τη χώρα είχαν συνειδητά ως πρότυπο το Λευκό Τείχος. (31)
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ωστόσο, ότι η πόλη ήταν ήδη πρωτεύουσα της ενωμένης Αιγύπτου πριν από τον Ζοσέρ και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης, οπότε είναι πιθανό οι τοίχοι είτε της πόλης είτε του παλατιού να είχαν βαφτεί λευκοί πριν από τη βασιλεία του. Ο Bard σημειώνει ότι "τάφοι υψηλών αξιωματούχων έχουν βρεθεί στη γειτονική Βόρεια Σακκάρα και αξιωματούχοι όλων των επιπέδων θάφτηκαν σε άλλες τοποθεσίες στην περιοχή των Μεμφιτών. Τέτοια ταφικά στοιχεία υποδηλώνουν ότι η Μέμφιδα ήταν το διοικητικό κέντρο του κράτους" (Shaw, 64). Οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως κεραμικά και κτερίσματα που χρονολογούνται από την Πρώτη Δυναστεία της Αιγύπτου, παρόλο που ο Μανέθων ισχυρίζεται ότι η Μέμφις δεν έγινε πρωτεύουσα παρά μόνο κατά την Τρίτη Δυναστεία.
Πρωτεύουσα του Αρχαίου Βασιλείου
Κατά τη διάρκεια του Αρχαίου Βασιλείου η πόλη συνέχισε να είναι η πρωτεύουσα. Ο βασιλιάς Σνεφέρου (περ. 2613-2589 π.Χ.) βασίλευσε στην πόλη καθώς έφτιαχνε τις μεγάλες πυραμίδες του. Ο Σνεφέρου τελειοποίησε την τέχνη της κατασκευής πυραμίδων και της εργασίας στην πέτρα, η οποία είχε ξεκινήσει από τον βεζίρη και αρχιτέκτονα του Ζοσέρ, τον Ιμχοτέπ (περ. 2667-2600 π.Χ.) στη Σακκάρα. Ο διάδοχος του Σνεφέρου, ο Χέοπας (περ. 2589-2566 π.Χ.), θα βασιστεί στην επιτυχία του και θα δημιουργήσει τη Μεγάλη Πυραμίδα στη γειτονική Γκίζα. Οι διάδοχοί του, ο Χαφρέ (περ. 2558-2532 π.Χ.) και ο Μενκάουρε (περ. 2532-2503 π.Χ.) έχτισαν τις δικές τους πυραμίδες εκεί μετά από αυτόν. Η Μέμφιδα, ως πρωτεύουσα, ήταν η έδρα και η πηγή της περίπλοκης και εκτεταμένης γραφειοκρατίας που επέτρεψε σε αυτούς τους βασιλείς να οργανώσουν το είδος του εργατικού δυναμικού και των πόρων που ήταν απαραίτητα για την κατασκευή των τεράστιων συγκροτημάτων και πυραμίδων τους.
Κατά την εποχή του πρώτου βασιλιά της 5ης Δυναστείας, του Ούσερκαφ (περ. 2498-2491 π.Χ.), η Γκίζα ήταν μια ακμάζουσα νεκρόπολη που διοικούνταν από ιερείς των θεών και διέθετε όλες τις πτυχές μιας μικρής πόλης, συμπεριλαμβανομένων καταστημάτων, εργοστασίων, ναών, δρόμων και ιδιωτικών κατοικιών. Η Μέμφιδα συνέχισε να αναπτύσσεται επίσης αυτή την εποχή και αντανακλούσε τις εξελίξεις στη Γκίζα. Ο ναός του Πτα έγινε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και μνημεία υψώθηκαν σε όλη την πόλη προς τιμήν αυτού του θεού.
Ταυτόχρονα, η λατρεία του θεού του ήλιου Ρα γινόταν όλο και πιο δημοφιλής και οι ιερείς του Ρα, οι οποίοι διαχειρίζονταν τα συγκροτήματα στη Γκίζα, γίνονταν όλο και πιο ισχυροί. Ο Ούσερκαφ, διαπιστώνοντας ίσως ότι δεν υπήρχε πλέον χώρος για να χτίσει στη Γκίζα, επέλεξε το κοντινό Αμπουσίρ ως τοποθεσία για το νεκρικό του συγκρότημα και έχτισε προς τιμήν του έναν ναό του Ρα, τον πρώτο από τους πολλούς που κατασκευάστηκαν κατά την 5η Δυναστεία, όταν η λατρεία του Ρα γινόταν όλο και πιο δημοφιλής.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά της 6ης Δυναστείας Πέπι Α΄ (περ. 2332-2283 π.Χ.) η πόλη έγινε γνωστή ως Μέμφιδα. Η ιστορικός Μάργκαρετ Μπάνσον εξηγεί:
Ο Πέπι Α' έχτισε την όμορφη πυραμίδα του στη Σακκάρα. Αυτό το νεκρικό μνημείο ονομαζόταν Men-nefer-Mare, η "καθιερωμένη και όμορφη πυραμίδα του Men-nefer-Mare". Σύντομα το όνομα επικράτησε να προσδιορίζει τη γύρω περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της πόλης. Ονομάστηκε Men-nefer ["η μόνιμη και όμορφη"] και στη συνέχεια Menfi. Οι Έλληνες, που επισκέφθηκαν την πρωτεύουσα αιώνες αργότερα, μετέφρασαν το όνομα σε Μέμφιδα. (161)
Οι βασιλείς της 6ης Δυναστείας έχαναν σταθερά την εξουσία στη χώρα, καθώς οι πόροι μειώνονταν, οι ιερείς του Ρα και οι τοπικοί αξιωματούχοι γίνονταν πιο πλούσιοι και ισχυροί και η εξουσία της Μέμφιδας εκφυλιζόταν. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πέπι Β΄ (περ. 2278-2184 π.Χ.) η εξουσία του βασιλιά μειωνόταν σταθερά. Μια ξηρασία έφερε λιμό, τον οποίο η κυβέρνηση της Μέμφιδας δεν μπόρεσε να ανακουφίσει, και η δομή εξουσίας του Αρχαίου Βασιλείου κατέρρευσε.
Η Άνοδος της Θήβας
Η Μέμφιδα συνέχισε να λειτουργεί ως πρωτεύουσα κατά το πρώιμο τμήμα της εποχής που είναι γνωστή ως Πρώτη Μεταβατική Περίοδος (περ. 2181-2040 π.Χ.). Τα αρχεία από αυτή τη χρονική περίοδο είναι συχνά συγκεχυμένα ή λείπουν, αλλά φαίνεται ότι η Μέμφιδα παρέμεινε πρωτεύουσα καθ' όλη τη διάρκεια της 7ης και 8ης δυναστείας με τους βασιλείς να διεκδικούν για τον εαυτό τους την εξουσία και τη νομιμότητα των ηγεμόνων του Αρχαίου Βασιλείου. Η έδρα της εξουσίας τους στην παραδοσιακή πρωτεύουσα, ωστόσο, ήταν η μόνη πτυχή της διακυβέρνησης που είχαν κοινό με τους παλαιότερους μονάρχες της Αιγύπτου. Έτσι, οι τοπικοί αξιωματούχοι (νομάρχες) των περιφερειών άρχισαν να κυβερνούν τις κοινότητές τους ανεξάρτητα. Φαίνεται να υπάρχει ακόμη κάποια αναγνώριση της Μέμφιδας ως πρωτεύουσας, αλλά μόνο κατ' όνομα.
Κάποια στιγμή, είτε στα τέλη της 8ης δυναστείας είτε στις αρχές της 9ης, οι βασιλείς της Μέμφιδας μετέφεραν την πρωτεύουσα στην πόλη της Ηρακλεόπολης, ίσως σε μια προσπάθεια να αναζωογονήσουν κάπως την εξουσία τους. Οι λόγοι της μετακίνησής τους δεν είναι σαφείς, αλλά στην Ηρακλεόπολη δεν είχαν μεγαλύτερη σημασία για τη χώρα απ' ό,τι είχαν στη Μέμφιδα.
Η Πρώτη Μεταβατική Περίοδος έχει παραδοσιακά χαρακτηριστεί ως "σκοτεινός αιώνας" χάους, αλλά στην πραγματικότητα ήταν απλώς μια περίοδος κατά την οποία οι περιφερειακοί κυβερνήτες κατείχαν περισσότερη εξουσία από την κεντρική κυβέρνηση και η Αίγυπτος δεν ήταν πλέον ενοποιημένη υπό έναν μόνο ισχυρό ηγεμόνα. Οι νομάρχες των διαφόρων περιοχών γνώρισαν διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας ανάλογα με τα ατομικά τους ταλέντα και τους πόρους τους, αλλά μια πόλη άρχισε να γίνεται πιο ισχυρή από τις άλλες λόγω της ηγεσίας των νομάρχων τους.
Η Θήβα ήταν μια ακόμη επαρχιακή πόλη της Άνω Αιγύπτου όταν ένας αξιωματούχος με το όνομα Ιντέφ Α΄ (περίπου 2125 π.Χ.) ανέβηκε στην εξουσία. Ο Ιντέφ Α' ενεργοποίησε τους Θηβαίους και αμφισβήτησε την εξουσία των βασιλέων στην Ηράκλειοπολη. Οι διάδοχοί του συνέχισαν την πολιτική του, πολεμώντας κατά της αδύναμης κεντρικής κυβέρνησης, μέχρι τη βασιλεία του Μεντουχοτέπ Β΄ (περ. 2061-2010 π.Χ.), ο οποίος ανέτρεψε τους βασιλείς της Ηρακλεοπόλεως και ενοποίησε την Αίγυπτο υπό τη θηβαϊκή κυριαρχία.
Η Θήβα έγινε τώρα η πρωτεύουσα της Αιγύπτου και τα μεγάλα μνημεία που προηγουμένως είχαν αναλωθεί στη Μέμφιδα, τώρα υψώθηκαν στην πόλη αυτή. Ο πρώτος κυβερνήτης Ουαχάνκ Ιντέφ Β΄ (περ. 2112-2063 π.Χ.) θεωρείται ο πρώτος που ύψωσε μνημείο στο Καρνάκ και ο Μεντουχοτέπ Β΄ προσέθεσε στο μεγαλείο της Θήβας το δικό του νεκροταφείο. Η πόλη συνέχισε να είναι πρωτεύουσα μόνο μέχρι τη βασιλεία του Αμενεμχέτ Α' (περ. 1991-1962 π.Χ.), ο οποίος μετέφερε την πρωτεύουσα βόρεια στο Iti-tawi κοντά στο Λιστ.
Ωστόσο, η Μέμφιδα και η Θήβα συνέχισαν να αποτελούν σημαντικά θρησκευτικά και πολιτιστικά κέντρα καθ' όλη τη διάρκεια του Μέσου Βασιλείου. Η κατασκευή του μεγάλου ναού του Καρνάκ συνεχίστηκε στη Θήβα, ενώ στη Μέμφιδα αυξήθηκαν τα ιερά και οι ναοί του θεού Πτα. Ο Αμενεμχέτ Α΄ ανήγειρε ένα ιερό στον Πτα στη Μέμφιδα και οι διάδοχοί του προστάτευσαν επίσης την πόλη προσθέτοντας τα δικά τους μνημεία.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια της παρακμής του Μέσου Βασιλείου κατά τη 13η Δυναστεία, οι βασιλείς συνέχισαν να τιμούν τη Μέμφιδα με ναούς και μνημεία. Παρόλο που η λατρεία του θεού Άμμωνα είχε γίνει πιο δημοφιλής, ο Πτα εξακολουθούσε να τιμάται στη Μέμφιδα ως προστάτιδα θεότητα της πόλης. Η Μέμφιδα συνέχισε να είναι ένα σημαντικό πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο που έκανε εμπόριο με περιοχές σε ολόκληρη την Αίγυπτο, ενώ παράλληλα προσέλκυε επισκέπτες στους ναούς και τα ιερά.
Η Μέμφιδα στο Νέο Βασίλειο
Το Μέσο Βασίλειο ακολουθήθηκε από μια άλλη εποχή αστάθειας και διχόνοιας, γνωστή ως Δεύτερη Μεταβατική Περίοδος (περίπου 1782-1570 π.Χ.) και χαρακτηρίζεται κυρίως από την άνοδο στην εξουσία ενός λαού γνωστού ως Υκσώς, ο οποίος κυβέρνησε την Κάτω Αίγυπτο από την Άβαρις. Πήραν τον έλεγχο αιγυπτιακών πόλεων από το βόρειο προπύργιό τους και έκαναν επιδρομές στη Μέμφιδα, μεταφέροντας μνημεία πίσω στην Άβαρις. Παρόλο που οι μεταγενέστεροι Αιγύπτιοι συγγραφείς ισχυρίστηκαν ότι οι Υκσώς κατέστρεψαν τον αιγυπτιακό πολιτισμό και καταπίεσαν τον λαό, στην πραγματικότητα θαύμαζαν πολύ τον πολιτισμό και τον μιμούνταν στην τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη μόδα και τις θρησκευτικές τελετές τους.
Η Μέμφιδα παρουσιάζει ενδείξεις σοβαρών ζημιών κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς οι Υκσώς αφαίρεσαν κατασκευές προς την Άβαρις και κατέστρεψαν άλλες. Οι Υκσώς εκδιώχθηκαν από την Αίγυπτο από τον Άχμοσε Α΄ (περ. 1570-1544 π.Χ.) της Θήβας, ο οποίος επανένωσε την Αίγυπτο και ξεκίνησε την περίοδο που είναι γνωστή ως Νέο Βασίλειο (περ. 1570-1069 π.Χ.). Η Θήβα έγινε και πάλι η πρωτεύουσα της Αιγύπτου, ενώ η Μέμφιδα συνέχισε τον παραδοσιακό της ρόλο ως θρησκευτικό και εμπορικό κέντρο.
Οι μεγάλοι βασιλείς του Νέου Βασιλείου έχτισαν όλοι στη Μέμφιδα, ανεγείροντας ναούς και μνημεία. Ο Ακενατόν (1353-1336 π.Χ.) έχτισε ναό στον θεό του Ατέν στη Μέμφιδα κατά την περίοδο της Αμάρνα, όταν έκλεισε τους ναούς και απαγόρευσε τη λατρεία όλων των άλλων θεών. Ο Ραμσής Β΄ (1279-1213 π.Χ.) μετέφερε την πρωτεύουσα της χώρας στη νέα του πόλη Πι Ραμεσέ (στη θέση της Άβαρις), αλλά τίμησε τη Μέμφιδα με μια σειρά τεράστιων μνημείων. Οι διάδοχοί του συνέχισαν τον σεβασμό προς τη Μέμφιδα, η οποία θεωρούνταν η δεύτερη πόλη της Αιγύπτου μετά την πρωτεύουσα.
Θρησκευτική Σημασία & Μεταγενέστερη Σημασία
Η Μέμφιδα απολάμβανε πάντοτε υψηλό κύρος από την ίδρυσή της και συνέχισε να απολαμβάνει ακόμη και μετά την παρακμή του Νέου Βασιλείου στην Τρίτη Μεταβατική Περίοδο (1069-525 π.Χ.). Ενώ πολλές πόλεις υπέφεραν από παραμέληση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η θέση της Μέμφιδας παρέμεινε αμετάβλητη. Το 671 π.Χ., όταν ο Ασσύριος βασιλιάς Εσαρχανδών (681-669 π.Χ.) εισέβαλε στην Αίγυπτο, έβαλε σκοπό να λεηλατήσει τη Μέμφιδα και να μεταφέρει σημαντικά μέλη της κοινότητας πίσω στην πρωτεύουσά του στη Νινευή.
Η θρησκευτική σημασία της πόλης, ωστόσο, εξασφάλισε ότι θα επιβίωνε από την ασσυριακή εισβολή και ανοικοδομήθηκε. Η Μέμφιδα έγινε κέντρο αντίστασης κατά της ασσυριακής κατοχής και καταστράφηκε και πάλι από τον Ασουρμπανιπάλ (668-627 π.Χ.), ο οποίος εισέβαλε το 666 π.Χ.. Ο Ασουρμπανιπάλ λεηλάτησε επίσης τη Θήβα και άλλες σημαντικές πόλεις και τοποθέτησε Ασσύριους σε θέσεις-κλειδιά σε όλη τη χώρα για να διατηρήσει τον έλεγχο.
Η Μέμφιδα αναβίωσε και πάλι ως θρησκευτικό κέντρο και υπό τους Σαΐτες φαραώ της 26ης Δυναστείας (664-525 π.Χ.) η πόλη ανοικοδομήθηκε και οχυρώθηκε. Οι θεοί της Αιγύπτου, ιδίως ο Πτα, συνέχισαν να λατρεύονται εκεί και χτίστηκαν περαιτέρω ιερά και μνημεία προς τιμήν τους.
Το 525 π.Χ. ο Πέρσης στρατηγός Καμβύσης Β' εισέβαλε στην Αίγυπτο, νίκησε τον στρατό στο Πηλούσιο και βάδισε προς τη Μέμφιδα. Κατέλαβε την πόλη και την οχύρωσε, καθιστώντας την πρωτεύουσα της σατραπείας της Περσικής Αιγύπτου. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος (356-323 π.Χ.) κατέλαβε την Αίγυπτο το 331 π.Χ., στέφθηκε φαραώ στη Μέμφιδα, συνδέοντας τον εαυτό του με τους μεγάλους μονάρχες του παρελθόντος.
Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Πτολεμαίων (323-30 π.Χ.) που ακολούθησε το θάνατο του Αλεξάνδρου, οι Έλληνες φαραώ διατήρησαν την πόλη στο παραδοσιακό επίπεδο κύρους της. Ο Πτολεμαίος Α΄ (323-283 π.Χ.) σεβάστηκε την πόλη και έβαλε να ταφεί εκεί η σορός του Αλεξάνδρου στην αρχή της βασιλείας του. Τίμησε ακόμη περισσότερο τη Μέμφιδα καθώς εγκαθίδρυσε τη νέα λατρεία του Σεράπη στη γειτονική Σακκάρα. Ο Πτολεμαίος Β΄ (283-246 π.Χ.) μετέφερε το σώμα του Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια και ξεκίνησε εκεί μια σειρά από οικοδομικά έργα, όπως το Σεράπειο, τη μεγάλη βιβλιοθήκη και το πανεπιστήμιο. Η Αλεξάνδρεια έγινε το στολίδι της Αιγύπτου και κέντρο μάθησης και πολιτισμού, αλλά η Μέμφις θα αρχίσει να παρακμάζει.
Ωστόσο, η πόλη εξακολουθούσε να θεωρείται σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και οι ιερείς της πόλης ήταν ισότιμοι με τις κοσμικές αρχές στην εξουσία. Οι ναοί και τα ιερά των θεών ανοικοδομήθηκαν και ανακαινίστηκαν υπό τους Πτολεμαίους και νέα κτίρια υψώθηκαν. Ο αιγυπτιολόγος Alan B:
Οι ιερείς είχαν την έδρα τους σε πολυάριθμους ναούς, οι οποίοι συχνά ανακατασκευάζονταν ή εξωραΐζονταν κατά τους Πτολεμαϊκούς χρόνους και εξακολουθούν να αποτελούν μερικά από τα πιο εντυπωσιακά και πλήρη κατάλοιπα του πολιτισμού των φαραώ. (Shaw, 406)
Αυτοί οι ναοί, στη Μέμφιδα και αλλού, δεν ήταν απλώς σπίτια των θεών και κέντρα λατρείας, αλλά και εργοστάσια ενός είδους που παρήγαγαν ρούχα, αντικείμενα και έργα τέχνης, όπως πίνακες ζωγραφικής. Οι ναοί της Μέμφιδας διατήρησαν τη φήμη της πόλης σε καλό επίπεδο, αλλά καθώς η δυναστεία των Πτολεμαίων συνεχίστηκε, έχασε το κύρος της από την Αλεξάνδρεια. Το διάταγμα της Μέμφιδας (γνωστότερο ως Στήλη της Ροζέττας) εκδόθηκε το 196 π.Χ. από τον Πτολεμαίο Ε' και μετά από αυτό, η πόλη χάνει σταθερά το κύρος της.
Παρακμή της Μέμφιδας
Η δυναστεία των Πτολεμαίων έληξε με το θάνατο της τελευταίας βασίλισσας, της Κλεοπάτρας Ζ' (69-30 π.Χ.), και η Αίγυπτος προσαρτήθηκε στη Ρώμη. Η Αλεξάνδρεια, με το μεγάλο λιμάνι και τα κέντρα μάθησης, έγινε το επίκεντρο της ρωμαϊκής διοίκησης της Αιγύπτου και η Μέμφιδα ξεχάστηκε. Με την άνοδο του Χριστιανισμού τον 4ο αιώνα μ.Χ., η Μέμφιδα παρακμάζει περαιτέρω, καθώς όλο και λιγότεροι άνθρωποι επισκέπτονταν τα ιερά και τους ναούς, και τον 5ο αιώνα μ.Χ., όταν ο Χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Μέμφιδα βρισκόταν σε παρακμή.
Μέχρι την εποχή της αραβικής εισβολής του 7ου αιώνα μ.Χ., η πόλη ήταν ερειπωμένη. Οι ναοί, τα κτίρια, τα ιερά και τα τείχη διαλύθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την οικοδόμηση της πόλης Φουστάτ, της πρώτης πρωτεύουσας της μουσουλμανικής Αιγύπτου, καθώς και της μετέπειτα πόλης Κάιρο. Σήμερα δεν έχει απομείνει τίποτα από την πόλη της Μέμφιδας εκτός από τα άκρα των στύλων, τα θεμέλια, τα απομεινάρια των τειχών, τα σπασμένα αγάλματα και τα σκόρπια κομμάτια των κιόνων κοντά στο χωριό Μιτ Ραχίνα.
Η τοποθεσία συμπεριλήφθηκε από την UNESCO στον κατάλογο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της το 1979 μ.Χ. ως τόπος ιδιαίτερης πολιτιστικής σημασίας και συνεχίζει να αποτελεί δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο με μουσείο. Η αλαβάστρινη σφίγγα και ο κολοσσός του Ραμσή Β' είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά και ο χώρος θαυμάζεται από τους επισκέπτες του παρόντος όσο και η πόλη της Μέμφιδας από εκείνους του αρχαίου παρελθόντος.
