Ο Σωκράτης ο Αθηναίος (470/469-399 π.Χ.) είναι μια από τις πιο διάσημες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας για τη συμβολή του στην ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, η οποία αποτέλεσε τη βάση για όλη τη δυτική φιλοσοφία. Είναι, μάλιστα, γνωστός ως ο "πατέρας της δυτικής φιλοσοφίας" για το λόγο αυτό.
Αρχικά ήταν γλύπτης, ο οποίος φαίνεται να είχε και διάφορα άλλα επαγγέλματα, μεταξύ των οποίων και στρατιώτης, προτού του πει το Μαντείο των Δελφών ότι ήταν ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο. Σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι το μαντείο έκανε λάθος, ξεκίνησε μια νέα καριέρα αμφισβητώντας εκείνους που λέγονταν σοφοί και, με τον τρόπο αυτό, απέδειξε ότι το μαντείο είχε δίκιο: ο Σωκράτης ήταν ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο επειδή δεν ισχυριζόταν ότι γνώριζε κάτι σημαντικό.
Ο πιο διάσημος μαθητής του ήταν ο Πλάτων (424/423-348/347 π.Χ.), ο οποίος θα τιμούσε το όνομά του με την ίδρυση μιας σχολής στην Αθήνα (Ακαδημία Πλάτωνος) και, περισσότερο, με τους φιλοσοφικούς διαλόγους που έγραψε με κεντρικό πρόσωπο τον Σωκράτη. Το κατά πόσον οι διάλογοι του Πλάτωνα αντιπροσωπεύουν με ακρίβεια τις διδασκαλίες του Σωκράτη εξακολουθεί να συζητείται, αλλά είναι απίθανο να υπάρξει οριστική απάντηση. Ο πιο γνωστός μαθητής του Πλάτωνα ήταν ο Αριστοτέλης από τα Στάγειρα (384-322 π.Χ.), ο οποίος στη συνέχεια θα διδάξει τον Μέγα Αλέξανδρο (356-323 π.Χ.) και θα ιδρύσει τη δική του σχολή. Με αυτή την εξέλιξη, η ελληνική φιλοσοφία, όπως αναπτύχθηκε για πρώτη φορά από τον Σωκράτη, διαδόθηκε σε όλο τον γνωστό κόσμο κατά τη διάρκεια και μετά τις κατακτήσεις του Αλεξάνδρου.
Η ιστορικότητα του Σωκράτη δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, αλλά το τι ακριβώς δίδασκε είναι εξίσου άπιαστο με τις φιλοσοφικές αρχές του Πυθαγόρα ή τις μεταγενέστερες διδασκαλίες του Ιησού, δεδομένου ότι κανένας από αυτούς δεν έγραψε τίποτα ο ίδιος. Παρόλο που ο Σωκράτης θεωρείται γενικά ότι εγκαινίασε τον κλάδο της φιλοσοφίας στη Δύση, τα περισσότερα από όσα γνωρίζουμε γι' αυτόν προέρχονται από τον Πλάτωνα και, λιγότερο, από έναν άλλο μαθητή του, τον Ξενοφώντα (430-354 π.Χ.). Έχουν επίσης γίνει προσπάθειες να ανακατασκευαστεί το φιλοσοφικό του όραμα σύμφωνα με άλλες σχολές, εκτός από του Πλάτωνα, που ίδρυσαν οι μαθητές του, αλλά αυτές είναι πολύ διαφορετικές για να προσδιοριστούν οι αρχικές διδασκαλίες που τις ενέπνευσαν.
Ο "Σωκράτης" που από την αρχαιότητα "έζησε" μέχρι και τις μέρες μας θα μπορούσε να είναι σε μεγάλο βαθμό ένα φιλοσοφικό κατασκεύασμα του Πλάτωνα και, σύμφωνα με τον ιστορικό Διογένη Λαέρτιο (περ. 180 - 240 μ.Χ.), πολλοί από τους συγχρόνους του Πλάτωνα τον κατηγόρησαν ότι επανασχεδίασε τον Σωκράτη με τη δική του εικόνα προκειμένου να προωθήσει τη δική του ερμηνεία του μηνύματος του δασκάλου του. Όπως και να έχει, η επιρροή του Σωκράτη θα δημιουργήσει τις σχολές που οδήγησαν στη διαμόρφωση της Δυτικής Φιλοσοφίας και στη βασική πολιτισμική κατανόηση του δυτικού πολιτισμού.
Πρώιμη Ζωή και Σταδιοδρομία
Ο Σωκράτης γεννήθηκε γύρω στο 469/470 π.Χ. από τον γλύπτη Σωφρόνιο και τη μαία Φαιναρέτη. Σπούδασε μουσική, γυμναστική και γραμματική στα νιάτα του (τα συνήθη μαθήματα για έναν νεαρό Έλληνα) και ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του ως γλύπτης. Η παράδοση υποστηρίζει ότι ήταν ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης και το άγαλμά του με τις Χάριτες, στο δρόμο προς την Ακρόπολη, λέγεται ότι θαυμάστηκε μέχρι τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ο Σωκράτης υπηρέτησε με διάκριση στο στρατό και, στη μάχη της Ποτίδαιας, έσωσε τη ζωή του στρατηγού Αλκιβιάδη.
Παντρεύτηκε την Ξανθίππη, μια γυναίκα της ανώτερης τάξης, γύρω στην ηλικία των πενήντα ετών και απέκτησε τρεις γιους από αυτήν. Σύμφωνα με σύγχρονους συγγραφείς, όπως ο Ξενοφών, τα αγόρια αυτά ήταν απίστευτα βαρετά και δεν έμοιαζαν καθόλου με τον πατέρα τους. Ο Σωκράτης φαίνεται ότι ζούσε μια αρκετά φυσιολογική ζωή μέχρι που του είπε το μαντείο των Δελφών ότι ήταν ο σοφότερος των ανθρώπων. Η αμφισβήτηση του ισχυρισμού του μαντείου τον έβαλε στην πορεία που θα τον καθιέρωσε ως φιλόσοφο και ιδρυτή της δυτικής φιλοσοφίας.
Το Μαντείο και ο Σωκράτης
Όταν ο Σωκράτης ήταν μεσήλικας, ο φίλος του Χαιρεφών ρώτησε το περίφημο μαντείο των Δελφών αν υπάρχει κάποιος σοφότερος από τον Σωκράτη, και το μαντείο απάντησε: "Κανένας". Σαστισμένος από αυτή την απάντηση και ελπίζοντας να αποδείξει ότι το μαντείο έκανε λάθος, ο Σωκράτης πήγε να "ανακρίνει" ανθρώπους που θεωρούνταν "σοφοί" κατά τη δική τους εκτίμηση αλλά και την εκτίμηση των άλλων. Διαπίστωσε, προς απογοήτευσή του, "ότι οι άνθρωποι οι οποίοι ήταν φημισμένοι για τη σοφία τους, ήταν σχεδόν οι πιο ελλιπείς σε αυτήν, ενώ άλλοι που τους έβλεπαν με υποτιμητική ματιά ως κοινούς ανθρώπους ήταν πολύ πιο έξυπνοι" (Πλάτων, Απολογία, 22).
Οι νέοι της Αθήνας απολάμβαναν να παρακολουθούν τον Σωκράτη να αμφισβητεί τους μεγαλύτερους στην αγορά και, σύντομα, τον ακολούθησαν νέοι άνδρες, οι οποίοι, εξαιτίας του παραδείγματός του και των διδασκαλιών του, θα εγκατέλειπαν τις πρώιμες φιλοδοξίες τους και θα αφοσιώνονταν στη φιλοσοφία (από το ελληνικό "φίλο", αγάπη, και "σοφία"- κυριολεκτικά "η αγάπη της σοφίας"). Μεταξύ αυτών ήταν ο Αντισθένης από την Αθήνα (περ. 445-365 π.Χ.), ιδρυτής της κυνικής σχολής, ο Αρίστιππος από την Κυρήνη (περ. 435-356 π.Χ.), ιδρυτής της κυρηναϊκής σχολής), ο Ξενοφών, τα γραπτά του οποίου θα επηρέαζαν τον Ζήνωνα από το Κίτιο, (περ. 336-265 π.Χ.) ιδρυτή της στωικής σχολής, και, ο πιο διάσημος, ο Πλάτων (η κύρια πηγή των πληροφοριών μας για τον Σωκράτη στους Διαλόγους του) μεταξύ πολλών άλλων. Κάθε σημαντική φιλοσοφική σχολή που αναφέρεται από τους αρχαίους συγγραφείς μετά το θάνατο του Σωκράτη ιδρύθηκε από έναν από τους οπαδούς του.
Σωκρατικές Σχολές
Η ποικιλομορφία αυτών των σχολών μαρτυρεί την ευρεία επιρροή του Σωκράτη και, το σημαντικότερο, την ποικιλία των ερμηνειών των διδασκαλιών του. Οι φιλοσοφικές αντιλήψεις που διδάσκονταν από τον Αντισθένη και τον Αρίστιππο δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές, καθώς ο πρώτος δίδασκε ότι η καλή ζωή πραγματώνεται μόνο με τον αυτοέλεγχο και την αυταπάρνηση, ενώ ο δεύτερος υποστήριζε ότι η ζωή της ηδονής ήταν ο μόνος δρόμος που άξιζε να ακολουθηθεί.
Έχει ειπωθεί ότι η μεγαλύτερη συμβολή του Σωκράτη στη φιλοσοφία ήταν η μετακίνηση των πνευματικών αναζητήσεων από την εστίαση στη "φυσική επιστήμη" (όπως την ακολουθούσαν οι λεγόμενοι προσωκρατικοί φιλόσοφοι, όπως ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης και άλλοι) στο αφηρημένο πεδίο της ηθικής και της ηθικής. Ανεξάρτητα από την ποικιλομορφία των σχολών που διεκδικούσαν να μεταφέρουν τις διδασκαλίες του, όλες έδιναν έμφαση σε κάποια μορφή ηθικής ως θεμελιώδες δόγμα τους. Το γεγονός ότι η "ηθική" που υποστήριζε η μία σχολή συχνά καταδικαζόταν από την άλλη, μαρτυρεί και πάλι τις πολύ διαφορετικές ερμηνείες του κεντρικού μηνύματος του Σωκράτη.
Ενώ οι μελετητές βασίζονται παραδοσιακά στους Διαλόγους του Πλάτωνα ως πηγή πληροφοριών για τον ιστορικό Σωκράτη, οι σύγχρονοι του Πλάτωνα ισχυρίζονταν ότι χρησιμοποιούσε έναν χαρακτήρα που αποκαλούσε "Σωκράτη" ως φερέφωνο για τις δικές του φιλοσοφικές απόψεις. Αξιοσημείωτοι μεταξύ αυτών των επικριτών ήταν, υποτίθεται, ο Φαίδωνας, ένας συμμαθητής του Πλάτωνα, το όνομα του οποίου είναι γνωστό από έναν από τους πιο σημαντικούς διαλόγους του Πλάτωνα (και του οποίου τα γραπτά έχουν πλέον χαθεί) και ο Ξενοφών, του οποίου τα Μνημόνια παρουσιάζουν μια διαφορετική άποψη για τον Σωκράτη από αυτή που παρουσιάζει ο Πλάτωνας.
Ο Σωκράτης και το Όραμά του
Όπως και αν ερμηνεύτηκαν οι διδασκαλίες του, φαίνεται σαφές ότι η κύρια εστίαση του Σωκράτη ήταν στο πώς να ζει κανείς μια καλή και ενάρετη ζωή. Ο ισχυρισμός που του αποδίδεται από τον Πλάτωνα ότι "την ανεξερεύνητη ζωή δεν αξίζει να την ζει κανείς"(Απολογία, 38β) φαίνεται ιστορικά ακριβής, καθώς είναι σαφές ότι ενέπνευσε τους οπαδούς του να σκέφτονται μόνοι τους αντί να ακολουθούν τις κοινωνικές επιταγές και τις αποδεκτές δεισιδαιμονίες σχετικά με τους θεούς και το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς.
Αν και υπάρχουν διαφορές μεταξύ των απεικονίσεων του Σωκράτη από τον Πλάτωνα και τον Ξενοφώντα, και οι δύο παρουσιάζουν έναν άνθρωπο που δεν νοιαζόταν καθόλου για τις ταξικές διακρίσεις ή την "ορθή συμπεριφορά" και που μιλούσε το ίδιο εύκολα με τις γυναίκες, τους υπηρέτες και τους δούλους όσο και με εκείνους των ανώτερων τάξεων.
Στην αρχαία Αθήνα, η ατομική συμπεριφορά διατηρούνταν από μια έννοια γνωστή ως `Ευσεβία' αλλά περισσότερο μοιάζει με `υποχρέωση' ή `πίστη σε μια πορεία'. Αρνούμενος να συμμορφωθεί με τα κοινωνικά ήθη που απαγόρευε η Ευσεβία, ο Σωκράτης εξόργισε πολλούς από τους πιο σημαντικούς άνδρες της πόλης, οι οποίοι μπορούσαν, δικαίως, να τον κατηγορήσουν ότι παραβίαζε το νόμο παραβιάζοντας αυτά τα έθιμα.
Η Δίκη του Σωκράτη
Το 399 π.Χ. ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για ασέβεια από τον ποιητή Μελέτη, τον βυρσοδέψη Άνυτο και τον ρήτορα Λύκωνα, οι οποίοι ζητούσαν τη θανατική ποινή στην υπόθεση. Το κατηγορητήριο έλεγε: "Ο Σωκράτης είναι ένας από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους της κοινωνίας: "Ο Σωκράτης είναι ένοχος, πρώτον, για την άρνηση των θεών που αναγνωρίζονται από το κράτος και την εισαγωγή νέων θεοτήτων και, δεύτερον, για τη διαφθορά των νέων". Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η κατηγορία αυτή είχε τόσο προσωπικά όσο και πολιτικά κίνητρα, καθώς η Αθήνα προσπαθούσε να εξαγνιστεί από όσους συνδέονταν με τη μάστιγα των Τριάντα Τυράννων της Αθήνας, οι οποίοι μόλις πρόσφατα είχαν ανατραπεί.
Η σχέση του Σωκράτη με αυτό το καθεστώς ήταν μέσω του πρώην μαθητή του, του Κριτία, ο οποίος θεωρούνταν ο χειρότερος από τους τυράννους και θεωρήθηκε ότι είχε διαφθαρεί από τον Σωκράτη. Έχει επίσης προταθεί, εν μέρει βασισμένο σε ερμηνείες του πλατωνικού διαλόγου του Μένω, ότι ο Άνυτος κατηγόρησε τον Σωκράτη για τη διαφθορά του γιου του. Ο Άνυτος, όπως φαίνεται, προετοίμαζε τον γιο του για μια πολιτική ζωή, μέχρι που το αγόρι ενδιαφέρθηκε για τις διδασκαλίες του Σωκράτη και εγκατέλειψε τις πολιτικές αναζητήσεις. Καθώς οι κατήγοροι του Σωκράτη είχαν τον Κριτία ως παράδειγμα για το πώς ο φιλόσοφος διέφθειρε τη νεολαία, ακόμη και αν δεν χρησιμοποίησαν ποτέ αυτό το αποδεικτικό στοιχείο στο δικαστήριο, το προηγούμενο φαίνεται ότι ήταν γνωστό στους ενόρκους.
Αγνοώντας τις συμβουλές των φίλων του και αρνούμενος τη βοήθεια του προικισμένου λογογράφου Λυσία, ο Σωκράτης επέλεξε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο. Στην αρχαία Αθήνα δεν υπήρχαν δικηγόροι και, αντί για δικηγόρο, προσλάμβανε κανείς έναν λογογράφο. Ο Λυσίας ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους, αλλά, καθώς θαύμαζε τον Σωκράτη, προσέφερε τις υπηρεσίες του δωρεάν.
Ο λογογράφος συνήθως παρουσίαζε τον κατηγορούμενο ως έναν καλό άνθρωπο που είχε αδικηθεί από μια ψευδή κατηγορία, και αυτό είναι το είδος της υπεράσπισης που θα περίμενε το δικαστήριο από τον Σωκράτη. Αντί όμως για υπεράσπιση γεμάτη αυτοδικαιώσεις και εκκλήσεις για τη ζωή του, ο Σωκράτης αψήφησε το αθηναϊκό δικαστήριο, διακηρύσσοντας την αθωότητά του και ρίχνοντας τον εαυτό του στο ρόλο του "ενοχλητικου" της Αθήνας - ενός ευεργέτη όλων τους που, με δικά του έξοδα, τους κρατούσε ξύπνιους και ενήμερους. Στην Απολογία του, ο Πλάτωνας βάζει τον Σωκράτη να πει:
Αν με θανατώσετε, δεν θα βρείτε εύκολα άλλον που, αν μου επιτρέπεται μια γελοία σύγκριση, προσκολλάται στην πολιτεία όπως ένα είδος μύγας σε ένα άλογο που είναι μεγάλο και καλοαναθρεμμένο αλλά μάλλον νωθρό λόγω του μεγέθους του, ώστε να χρειάζεται να το αφυπνίζουν. Μου φαίνεται ότι ο θεός με έχει προσκολλήσει έτσι στην πολιτεία, γιατί απογειώνομαι συνεχώς πάνω σας σε κάθε σημείο για να αφυπνίσω, να πείσω και να αναφέρω τον καθένα από εσάς όλη την ημέρα. (Απολογία 30e)
Ο Πλάτωνας καθιστά σαφές στο έργο του ότι οι κατηγορίες εναντίον του Σωκράτη έχουν μικρή βαρύτητα, αλλά τονίζει επίσης την αδιαφορία του Σωκράτη για τα συναισθήματα των ενόρκων και το δικαστικό πρωτόκολλο. Ο Σωκράτης παρουσιάζεται να αρνείται τον επαγγελματικό σύμβουλο με τη μορφή του λογογράφου και, επιπλέον, να αρνείται να συμμορφωθεί με την αναμενόμενη συμπεριφορά ενός κατηγορουμένου που δικάζεται για ένα θανατηφόρο έγκλημα. Ο Σωκράτης, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, δεν φοβόταν τον θάνατο, διακηρύσσοντας στο δικαστήριο:
Γιατί είναι σαν να νομίζουμε ότι ξέρουμε κάτι που δεν ξέρουμε. Γιατί κανείς δεν ξέρει αν ο θάνατος δεν είναι το μεγαλύτερο αγαθό που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Αλλά οι άνθρωποι τον φοβούνται σαν να ήξεραν πολύ καλά ότι είναι το μεγαλύτερο κακό. (Απολογία 29α)
Μετά από αυτό το απόσπασμα, ο Πλάτωνας παραθέτει την περίφημη φιλοσοφική στάση του Σωκράτη, στην οποία ο γέροντας δάσκαλος δηλώνει προκλητικά ότι πρέπει να επιλέξει την υπηρεσία προς το θείο από τη συμμόρφωση προς την κοινωνία του και τις προσδοκίες της. Ο Σωκράτης αντιμετωπίζει περίφημα τους συμπολίτες του με ειλικρίνεια, λέγοντας:
Άνδρες της Αθήνας, σας τιμώ και σας αγαπώ, αλλά εγώ θα υπακούσω περισσότερο στον Θεό παρά σε σας και, όσο έχω ζωή και δύναμη, δεν θα πάψω ποτέ να ασκώ και να διδάσκω τη φιλοσοφία, προτρέποντας όποιον συναντώ σύμφωνα με τον τρόπο μου, και πείθοντάς τον λέγοντας: Ω, φίλε μου, γιατί εσύ που είσαι πολίτης της μεγάλης και ισχυρής και σοφής πόλης των Αθηνών νοιάζεσαι τόσο πολύ για τη συγκέντρωση του μεγαλύτερου ποσού χρημάτων και τιμής και φήμης και τόσο λίγο για τη σοφία και την αλήθεια και τη μεγαλύτερη βελτίωση της ψυχής, την οποία ποτέ δεν λαμβάνεις υπόψη σου ούτε προσέχεις καθόλου; Δεν ντρέπεστε γι' αυτό; Και αν το πρόσωπο με το οποίο διαφωνώ λέει: Ναι, αλλά με νοιάζει- δεν αποχωρώ ούτε τον αφήνω να φύγει αμέσως- τον ανακρίνω και τον εξετάζω και τον διασταυρώνω, και αν νομίζω ότι δεν έχει καμία αρετή, αλλά μόνο λέει ότι έχει, τον κατηγορώ ότι υποτιμάει τα μεγαλύτερα και υπερεκτιμάει τα μικρότερα. Και αυτό πρέπει να το λέω σε όλους όσους συναντώ, νέους και ηλικιωμένους, πολίτες και αλλοδαπούς, αλλά κυρίως στους πολίτες, εφόσον είναι αδελφοί μου. Διότι αυτή είναι η εντολή του Θεού, όπως θα ήθελα να ξέρετε: και πιστεύω ότι μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί ποτέ μεγαλύτερο καλό στην πολιτεία από την υπηρεσία μου προς τον Θεό. Διότι δεν κάνω τίποτε άλλο από το να πηγαίνω και να σας πείθω όλους, γέροντες και νέους, να μη σκέφτεστε για τα πρόσωπα και τις περιουσίες σας, αλλά πρώτα και κύρια να φροντίζετε για τη μεγαλύτερη δυνατή βελτίωση της ψυχής. Σας λέω ότι η αρετή δεν δίνεται από τα χρήματα, αλλά ότι από την αρετή προέρχονται τα χρήματα και κάθε άλλο αγαθό του ανθρώπου, δημόσιο και ιδιωτικό. Αυτή είναι η διδασκαλία μου, και αν αυτή είναι η διδασκαλία που διαφθείρει τη νεολαία, η επιρροή μου είναι πράγματι καταστροφική. Αλλά αν κάποιος πει ότι αυτή δεν είναι η διδασκαλία μου, λέει ψέματα. Γι' αυτό, ω άνδρες της Αθήνας, σας λέω, κάντε ό,τι σας λέει ο Άνυτος ή όχι, και είτε με αθωώσετε είτε όχι- αλλά ό,τι κι αν κάνετε, να ξέρετε ότι δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξω τον τρόπο μου, ούτε κι αν χρειαστεί να πεθάνω πολλές φορές. (29d-30c)
Όταν ήρθε η ώρα για τον Σωκράτη να προτείνει μια ποινή που θα έπρεπε να επιβληθεί αντί του θανάτου, πρότεινε να διατηρηθεί προς τιμήν του με δωρεάν γεύματα στο Πρυτανείο, ένα μέρος που προοριζόταν για τους ήρωες των Ολυμπιακών αγώνων. Αυτό θα θεωρούνταν σοβαρή προσβολή της τιμής του Πρυτανείου και της πόλης των Αθηνών. Οι κατηγορούμενοι εγκληματίες που δικάζονταν για τη ζωή τους αναμενόταν να εκλιπαρούν για το έλεος του δικαστηρίου και όχι να προσδοκούν σε ηρωικούς επαίνους.
Καταδίκη και Απόηχος
Ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο (ο Ξενοφών μας λέει ότι επιθυμούσε μια τέτοια έκβαση και η περιγραφή της δίκης από τον Πλάτωνα στην Απολογία του φαίνεται να το επιβεβαιώνει). Οι τελευταίες ημέρες του Σωκράτη καταγράφονται στον Ευθύφρο, στην Απολογία, στον Κρίτωνα και στον Φαίδωνα του Πλάτωνα, με τον τελευταίο διάλογο να περιγράφει την ημέρα του θανάτου του (πίνοντας κώνειο) περιτριγυρισμένος από τους φίλους του στο κελί της φυλακής του στην Αθήνα και, όπως λέει ο Πλάτωνας, "Τέτοιο ήταν το τέλος του φίλου μας, ενός ανθρώπου, νομίζω, που ήταν ο σοφότερος και ο δικαιότερος και ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ"(Φαίδων, 118).
Η επιρροή του Σωκράτη έγινε αμέσως αισθητή στις πράξεις των μαθητών του, καθώς διαμόρφωσαν τις δικές τους ερμηνείες για τη ζωή, τη διδασκαλία και το θάνατό του και άρχισαν να δημιουργούν τις δικές τους φιλοσοφικές σχολές και να γράφουν για τις εμπειρίες τους με το δάσκαλό τους. Από όλα αυτά τα γραπτά έχουμε μόνο τα έργα του Πλάτωνα, του Ξενοφώντα, μια κωμική εικόνα του Αριστοφάνη και τα μεταγενέστερα έργα του Αριστοτέλη για να μας πουν κάτι για τη ζωή του Σωκράτη. Ο ίδιος δεν έγραψε τίποτα, αλλά τα λόγια και οι πράξεις του στην αναζήτηση και υπεράσπιση της "Αλήθειας" άλλαξαν τον κόσμο και το παράδειγμά του εμπνέει τους ανθρώπους ακόμη και σήμερα.
