Kaligrafi sanatı, ilk olarak Han hanedanlığı zamanında (MÖ 206 - MS 220) öne çıkarak, resimle beraber en mühim antik Çin sanat formu olarak kendini ispat etmiştir. Bütün eğitimli erkeklerin ve bazı saray kadınlarının bu mevzuda yetkin olması bekleniyordu; bu, modern zamanlarda da devam eden bir beklentiydi. İyi kaligrafi, saf yazıdan çok daha fazlası, mükemmel bir fırça kontrolü ve kompozisyona dikkat göstermişti, lakin hızlı, spontane vuruşların ideal olmasından mütevellit gerçek yazma tarzı da önemliydi. Kaligrafinin fırçası, felsefesi ve malzemeleri, Çin resim stillerine, bilhassa manzara resmine tesir etmiştir ve kadim yazıların çoğu bugün hala modern Çin yazılarında taklit edilmektedir.
Materyaller
Kaligrafide kullanılan son derece esnek fırçalar, hayvan kılından (yahut daha nadiren tüyden) incelen bir uca kesilmiş ve bir bambu veyahut ahşap sapa bağlanmıştır. Kullanılan mürekkep, yazarın kendisi tarafından minerallerle karıştırılmış kuru bir hayvani veya nebati madde keki ve ıslak bir taşa tutkal sürülerek yapılmıştır. Ahşap, bambu, ipek (MÖ 300'den itibaren) ve ardından kağıt (MS 100'den itibaren) en yaygın yazı yüzeyleriydi, ancak hat sanatı fanlar, ekranlar ve afişler gibi günlük objelerde de görünebilirdi. Yine de en iyi malzeme kağıttı ve daha kaliteli kağıdın icadı - MS 105'de Cai Lun'a atfedilmiştir - daha artistik kaligrafi stillerinin geliştirilmesine yardımcı olmuştu, zira emiciliği fırça darbesinin her nüansını yakalamıştı.
Tatbik Etme Metodları
Ustalık hızla gelişti ve kaligrafi, ritüel, müzik, okçuluk, savaş arabası ve sayıların yanı sıra altı klasik ve antik sanattan birisi haline geldi. Başarılı Çinli kaligraflardan, estetik açıdan hoş bir bütün oluşturmak için farklı kalınlıklarda fırça darbeleri, ince açıları ve birbirleriyle akışkan bağlantılarını - hepsi tam olarak sayfadaki hayali boşluklarda düzenlenmiş - kullanmaları bekleniyordu.
Tarihçi R. Dawson, usta bir fırça ile oluşturulan kaligrafi sanatının basılı versiyonuna kıyasla çekiciliğini şu şekilde izah eder:
Basılı karakterler Viktorya zamanına ait bir fotoğraftaki figürler gibidir, dimdik ayakta durur; ama fırçayla yazılanlar sayfalarda balenin zarafet ve hayatiyetiyle dans eder. Çin kaligrafisinin güzel şekilleri aslında tabii güzelliklerle karşılaştırılırdı ve her vuruşun tabii bir objeden ilham aldığı ve bir canlının enerjisine sahip olduğu düşünülürdü. Netice itibarıyla Çinli kaligraflar, tabiat hadiselerini izleyerek ilham aradılar. Aralarında en meşhuru olan Wang Xizhi, kazları izlemeyi severdi zira boyunlarının zarif ve kolay hareketi ona fırçayı kullanmasını hatırlatır ve keşiş Huai-su'nun el yazısı stilinde mümkün olan rüzgarla savrulan yaz bulutlarını müşahede ettiği çim yazısı olarak bilinen hattaki ebedi çeşitliliği takdir ettiği rivayet olunurdu. (201-202)
Kaligrafi Yazıları
Eski Çin kaligrafisinde beş ana yazı vardı:
- Mühür yazısı (zhuan shu) - MÖ 1200'den beri kullanımda
- Resmi yazı (li shu) - MÖ 200'den beri
- Normal yazı (kai shu, zhen shu veya zheng shu) - MS 200-400'den beri
- El yazısı (xing shu) - MS 4. yüzyıldan beri
- Yazı taslağı - (cao shu) - MS 7. yüzyıldan beri
Mühür yazısı, adından da anlaşılacağı gibi, mühürler ve sair resmi vesikalar için kullanılan resmi bir stildi, çünkü eşit kalınlıkta darbelere ve daha az yön değişikliğine sahipti, bu da oymacıların bunu yeniden üretmesini kolaylaştırdı. Ağır vuruşlu sonları olan resmi yazı da resmiydi ve memurlar ve vazifeliler tarafından kayıt tutulması için ayrılmıştı. Daha sonra kitabeler için müşterek yazı haline geldi. Hem Mühür hem de Resmi yazı, 17. ve 18. yüzyıllarda artistik yazılar olarak tekrar canlandırıldı. Normal yazı, yazdırma için standart şekilde ve günümüzde en yaygın kullanılan şekil olmaya devam ediyor. Daha gösterişli El yazısı, artistik ifade için en popüler seçimdi ve tablolara eklenen notlarda da kullanılıyordu. Nihayet, bazen Çim yazısı olarak da adlandırılan Yazı Taslağı, üretmesi en hızlı ve 'en çılgın' olduğu için böyle adlandırıldı, çünkü sanatçı, bazı karakterlerin hemen tanınmasını zorlaştıracak şekilde geleneği sınırlarına kadar genişletti.
Bu geniş tiplere rağmen, her kaligrafın yazı stili elbette kendisine aitti. Bir kaligraf, spontanelik yerine kesinliği hedefleyebilir, zarafet için gösterişliliği tercih edebilir veyahut kompozisyonun muhtevasında boş bırakılan sahalara konsantre olabilirdi. Tarihçi M. Dillon'un burada açıkladığı gibi, kaligrafi estetik neticelerin yanı sıra yazı başka maksatlar için de değerlendirildi:
Bir şahsın yazıları mizaç, ahlaki kıymet ve malumat için bir ipucu olarak görüldüğünden, Tang ve Song hanedanlarının imparatorları nazırlarını genellikle kaligrafik sanatlarının kalitesine göre seçerdi… Kaligrafi geleneğinin hayatı kaligrafi sanatının, belirli bir anda ruhun dışarı taşması yoluyla, gerçekten idrak edebilen ferdin kendiliğinden duygularını aktarabileceği bu nosyon tarafından sürdürüldü. (37)
Ünlü Kaligraflar
Her sanatta olduğu gibi, kaligrafi sanatının en kabiliyetli pratisyenleri eserleriyle meşhur oldu, yazıları kopyalandı ve matbu kitap gibi yeniliklerde kullanıldı. Daha evvel de belirtildiği gibi, bütün Çinli kaligrafların en saygı duyulanı, Lady Wei'nin (MÖ 272-349) talebesi olmasına rağmen Wang Xizhi'dir (MS 303 - y. 365). Muhtemelen Xizhi'nin mevcut kopyaları dışında, her iki figürün yazılarından hiçbir numune günümüze ulaşmamıştır. Wang Xizhi'nin oğlu Wang Xianzhi (MS 344-388), bir başka ünlü pratisyendi, çift sıklıkla 'iki Wang' olarak anılırdı. Zhao Mengfu (1254-1322), kağıdındaki kare kutulara düzgünce yerleştirilmiş kesin karakterler üreten bir başka ünlü kaligraftı ki, matbaacılar kendi yazı blokları için onun yazısını kullandı.
Bu üstadlar tarafından yaratılan yazı ve üslup örnekleri, onları muhafaza etmek için umumiyetle ahşap veyahut taş üzerine kopyalandı ve bunlardan mürekkep sürtmeleri (bei) yapıldı. Böylece matbu nüshalar dağıtılabilir ve yazılar her yerde daha küçük kaligraflar tarafından taklit edilebilirdi. Bu tip kopyalar, saltanatları esnasında bir üslubu diğerine tercih etmek isteyen imparatorlar için de faydalıydı ve Çin kaligrafisinin günümüzde de başvurulmaya ve taklit edilmeye devam eden tekamülünün paha biçilmez bir kaydı haline geldiler.
Meşhur kaligrafi örnekleri, mektuplar, kitap tanıtımları, nesir parçaları, dini metinler, resimler üstüne çizilen notlar ve taş ustasının meşhur bir kaligrafın eserini sadık bir şekilde kopyaladığı oymalı stel, mezar taşları ve tabletler şekilde yetiştirilir. Ünlü yazarların güzel kaligrafi numuneleri eski örneklerden, seçkinlerin kütüphanelerinde toplanmış ve araziyle birlikte geçmişlerine ait olmuştur. Bu parçalar o kadar kıymetliydi ki, sahteleri yapıldı ve koleksiyonculara orijinal olarak satıldı. Mazinin büyükletince kaligrafi örneğine verilen değerin bir başka alamet olarak, gerçekten fayda sağlamaz ve tahsil edilebilirlik ile alakası yoktur. Çok eski ve çok değerli olabilen, lakin aslında sadece hava durumu hakkında yorum yapan veya bir portakal hediyesi notu olan birçok kırıntı (tie) vardır.
Resim Üzerine Tesiri
Yazma teknik ve ananeleri, münekkitlerin sanatçının fırça darbelerini güçlü kullanmasını, spontanesini ve derinlik ilüzyonu yaratmak için varyasyonlarını aradığı resme tesir edecektir. Kaligrafi sanatının resim sanatına bir diğer tesiri de kompozisyona verilen önem ve boşluk kullanımına verilen ehemmiyettir. Nihayetinde, kaligrafi sanatı o kadar mühimdi ki, izleyicinin ne gördüğünü açıklamak ve izah etmek, başlığı belirtmek (her ne kadar bütün resimlere orijinal sanatçı tarafından bir başlık verilmemiş olsa da) yahut hedeflenen şahıs için yaratıldığı yeri ve tarihi kaydetmek için resimlerde bile göründü. Sonunda, bu tip notlar ve hatta şiirler, umumi kompozisyon ve resmin ayrılmaz bir parçası haline geldi.
Müteakip sahipler ve koleksiyoncularca daha fazla ibare ilave etmek için bir moda da vardı, hatta orijinal parçaya bunları yerleştirmek için ekstra ipek veya kağıt parçaları eklediler. 7. yüzyıldan itibaren, mal sahipleri sıklıkla kendi öz mühürlerini kırmızı mürekkeple ilave ederdi ve eğer bir parça el değiştirirse, yeni mal sahibi mührünü eklerdi, böylece eserin mülkiyet tarihinin bazen yüzlerce yıl öncesine kadar izlenebilmesi sağlanırdı. Görünüşe göre Çin resimleri, devamlı olarak ele alınır ve ince hatlarla süslenirdi.
