Özel kırmızı ve siyah bir renk düzeni, altıncı ve beşinci yüzyıl Atina'sının boyalı seramiklerinin çoğunu betimleyen şeydir. Bu renkler, Atina kilinin yüksek demir içeriğinin, farklılık gösteren bir ateşleme süreci ile ustaca sömürülmesinden ortaya çıkıyor. Siyah veya kırmızı figürlü bir tencerenin siyah alanları, vazo gövdesi için kullanılan aynı kilden ince bir çözelti ile kaplanmıştır. Vazo fırına yerleştirilmeden önce, boyalı alanların tonu biraz daha derin olacak şekilde turuncu-kırmızı renkte oluyordu.
Fırına yüklendikten sonra, üç aşamalı bir ateşleme gerçekleşiyordu. İlk oksitleyici aşamada, fırına bol miktarda hava girmesine izin veriliyordu ve sıcaklık kademeli olarak yaklaşık 800º C'ye yükseltilirdi. Bu noktada, vazo parlak turuncu-kırmızıya dönüyordu, çünkü atmosferdeki oksijen kildeki demirle birleşerek (kırmızı) demir oksit üretiyordu.
Çömlekçi gerekli sıcaklığa ulaşıldığına karar verdiğinde, havalandırma deliklerini durduruyor ve muhtemelen yeşil ahşap veya hatta su kaseleri şeklinde nemli malzemeler ortaya çıkarıyordu. Bu, fırında indirgeyici (oksijen bakımından fakir) bir atmosfer üretirdi ve kırmızı demir oksit (siyah) demir okside dönüştürülürdü, böylece tencerenin tamamı siyaha dönerdi. Fırındaki sıcaklık yaklaşık 945º C'ye yükselmeye devam ederdi. Yoğun ısı, tencerenin kaplanmış alanlarının kilinin ince parçacıklarının 'sinterlenmesine', yani sert, pürüzsüz, neredeyse camsı bir yüzey oluşturmak için bir araya gelmesine neden oluyordu.
Üçüncü ve son aşamada, sıcaklık düşürülürdü ve yaklaşık 900º C'de havalandırma delikleri açılırdı, oksijen fırının atmosferine geri döner ve kaplanmamış alanların demir oksidi tekrar demir okside dönüştürülürdü, böylece fırın soğudukça bu parçalar turuncu-kırmızımsı bir renge dönerdi. Sinterlenmiş alanların sızdırmaz yüzeyi oksijen geçirmezdi ve böylece siyah kalırdı.
